Margot Van Dingenen ging een tijdje geleden naar Engeland, meer bepaald naar het Lake District, met de verhalen van Beatrix Potter in haar achterhoofd. Ze vroeg zich af of het huisje van Beatrix Potter dat ze kende van in de filmpjes ook in het echt omgeven was door sprookjesachtige natuur en idyllische wandelpaadjes. En wat dacht je?

***

Lucie scrambled up the hill as fast as her stout legs would carry her; she ran along a steep path-way—up and up—

Ja, hoor, wandelen in het Lake District voelt een beetje alsof je een boek van Beatrix Potter binnenstapt.

She set off on a fine spring afternoon along the cart-road that leads over the hill.

Na een eindje gewandeld te hebben, zie ik in de verte al één van de vele meren opduiken…

On the third day the squirrels got up very early and went fishing;

In dit geval geen eekhoorns, maar wel heel wat eenden aan de waterkant!

They made little rafts out of twigs, and they paddled away over the water to Owl Island to gather nuts.

In plaats van het meer over te steken, wandelen we erlangs en genieten van het uitzicht!

The chimney was a very big old-fashioned one. It was built in the days when people burnt logs of wood upon the hearth.

We passeren een schattig huisje dat ik jammer genoeg niet het mijne kan noemen.

He made his way up the hill; his temper was not improved by noticing unmistakable marks of badger.

Net als Mr. Tod klim ik over één van de vele muurtjes om onze tocht door de wei verder te zetten.

Presently she came to a spring, bubbling out from the hill-side.

We eindigen bij een waterval tussen de rotsen en het groen.

Griet Loix ging nog eens naar Amsterdam, met Niets is wat het lijkt van Aidan Chambers in haar handtas. Niet alleen komen daar zeer herkenbare stukken Amsterdam in voor, maar uit goede bron had ze ook vernomen dat Aidan Chambers zich op een bestaand huis van een bekende kinderboekendame had gebaseerd voor onderstaand fragment.

*
Het liefst ging hij even schuilen, uitrusten en wachten tot de bui voorbij was, maar hij zag geen geschikte plek. Toen kwam hij bij een huis met een steile trap van zes treden die naar een zware voordeur in een portiek leidde. Hier was tenminste enige beschutting. (…)

‘Is er iets? Kan ik je helpen?’
Onderaan de trap stond een oude vrouw tegen hem te praten. (…)
‘Wacht hier maar.’
In plaats van de trap op te komen,  zoals hij verwacht had, draaide ze zich om en maakte aanstalten weg te gaan. Jacob vroeg zich af waar ze heen ging en daalde af naar de straat, waar hij nog net haar ronde rug zag verdwijnen tussen de overhangende takken van klimop en rozen die samen met talloze bloempotten vol rode en witte planten een weelderige omlijsting van de ramen van een souterrain vormden. Ze ging het souterrain binnen door het ene kelderraam, dat een deur bleek te zijn met een traliehek ervoor. Net de ingang van een grot of een onderaards hol, vond hij.

(…)
Onder het wachten zag hij een witte rondvaartboot door de gracht glijden.

Uit: Niets is wat het lijkt / Aidan Chambers (Querido, 2000)

Op een mooie zomeravond was An Stessens op de Strandkade in Stockholm, de kade waarop Samen op het eiland Zeekraai van Astrid Lindgren begint. Er waren vele witte boten die naar de eilanden gingen, maar geen één ervan heette Zeekraai I. Dat was natuurlijk omdat ze er niet ‘s ochtends was…

*

Ga op een zomermorgen eens naar de Strandkade in Stockholm om te kijken of daar soms een witte boot ligt, die naar de eilanden gaat en Zeekraai I heet.

 

 

 

 

Uit: Samen op het eiland Zeekraai / Astrid Lindgren (Ploegsma, 2003) p. 5

Inzendingen voor de rubriek Been there, read that blijven welkom op info@villakakelbont.be.

Een bloglezeres ging op vakantie naar Toscane. Nieuwe Maan, deel twee van Stephenie Meyers  romatische vampierenverhaal, stond thuis in haar kast, maar tot haar verrassing was in Volterra de schaduw (en de hype?) van de Volturi erg voelbaar…

*

‘Daar,’ zei Alice plotseling en wees naar de vestingstad boven op de dichtstbijzijnde heuvel. Ik staarde ernaar en voelde de eerste tekenen van een nieuw soort angst. Vanaf gisterochtend – het leek wel een week geleden – toen Alice zijn naam gezegd had onder aan de trap, was elke minuut doordrongen geweest van maar één angst. En toch, nu ik naar de oeroude roodbruine muren en torens staarde die op de top van de steile heuvel troonden, nu voelde ik een andere angst door me heen golven, angst om mezelf. Iemand anders had de stad waarschijnlijk erg mooi gevonden. Ik vond hem dood- en doodeng.
‘Volterra,’ kondigde Alice aan, op een vlakke, ijskoude toon.

 

 

[…] ‘Blijf de hele tijd naar het Palazzo dei Priori vragen, daar moet je heen. Je mag niet verdwalen.’
‘Palazzo dei Priori, Palazzo dei Priori,’ herhaalde ik keer op keer om het goed in mijn hoofd te krijgen.
‘Of “de klokkentoren” als ze dat verstaan. Dan rijd ik ondertussen om de stad heen, om te kijken of ik aan de achterkant ergens een veilige plek kan vinden om over de muur te klimmen.’
Ik knikte. ‘Palazzo dei Priori.’

‘Edward zal straks onder de klokkentoren staan, aan de noordkant van het plein. Hij wacht in de schaduw in een smal steegje aan de rechterkant. Je moet zijn aandacht zien te trekken voordat hij in de zon kan lopen.’

 

 

Uit: Nieuwe maan / Stephenie Meyer (Sjaloom, 2007) p. 333-335

Inzendingen voor de rubriek Been there, read that blijven welkom op info@villakakelbont.be.

Eva Devos ging naar New York met in haar tas Wij, twee jongens van Aline Sax. In het (meer dan geweldige) Lower Eastside Tenement Museum vond ze duidelijke sporen van het appartement annex de sweatshop van de familie Truchowsky uit het boek.

*

Jack duwde de deur van de flat boven de onze open en ging meteen een pas achteruit. Een mengeling van ondraaglijke hitte, lawaai en stank sloeg me in het gezicht. Het was er nog heter dan in de keuken van het hotel. En zo vol dat ik niet naar binnen durfde te gaan.

 

Voor me stond een man een roze jurk te strijken op dezelfde kachel als waarop een vrouw eten kookte. Een klein kind in een krat naast de kachel zeurde en strekte zijn armpjes uit naar zijn moeder die hem almaar wegduwde.

 

(…) In de voorste kamer lag de grond bezaaid met stukken stof, kant, papieren modellen en modemagazines.

Een man met een lange zwarte baard zat achter een ratelende naaimachine en vier meisjes waren druk in de weer met stof en naald en draad.

 

Uit: Wij, twee jongens / Aline Sax (Clavis, 2006) p. 156-157

Inzendingen voor de rubriek Been there, read that blijven welkom op info@villakakelbont.be.