Mensen zijn veelal egotrippers. Uitgevers niet in het minst. Stel: een boek wint een prijs. Wie staat er in de kijker? Auteur en illustrator, en als vertegenwoordiger van de uitgeverij steeds de uitgever. En dat laatste is misschien niet altijd zo netjes.
Daarom neem ik deze laatste blog te baat om het te hebben over bloemetjes voor hardwerkende bijtjes.
U zou het misschien niet zeggen als u naar de foto aan het begin van deze blogreeks kijkt, maar deze uitgever heeft maar een klein hoofdje, dat dus snel vol zit (na de rand van de foto houdt namelijk ook mijn hoofd op). Daarenboven beoefent ondergetekende af en toe ook nog wat sport, waarbij er geregeld stevig op en neer gesprongen wordt. Resultaat: royaltypercentages, buitenlandse deals, data van persvoorstellingen, de route naar plek X of Y, afspraken… het ontgaat me soms een beetje. Gelukkig zijn er dan mensen die hun hoofd wél recht houden en me gezwind en met een stevige grijns op het gezicht alle nodige info verschaffen. Mensen die er hun hand niet voor omdraaien om uit onooglijke hoeken van het gebouw gegevens op te diepen, mensen wiens hoofd wel een prima geordende archiefkast lijkt. Mensen met een ingebouwd vergrootglas in hun ogen om uitstekend redactie- of lay-outwerk te verrichten. Mensen met engelengeduld en een blikken doos op de tafel, vol lekkers.
Ik begon deze blogreeks met het ontkrachten van een aantal cliché’s, laat ik er nu ook eens eentje bevestigen. Boeken maken doe je nooit alleen.
Bedankt ook aan jullie, om sommige van deze stukjes te lezen en te reageren via comments, persoonlijke mail of gewoon in persoon. ‘t Was leuk!