De laatste dag van een levendige maand. Het was best prettig om te bloggen in de villa. Voor mijn part mag er naast de bestaande blog een meer algemene blog bestaan. Eentje waarop illustratoren en auteurs en eender wie die betrokken is, permanent hun stem kunnen laten horen of oproepen lanceren of zaken aankaarten.
Bijvoorbeeld om er online te discussiëren over wie er best in de commissie bij het Fonds zit. (een recensent, iemand van een koepelorganisatie, een boekhandelaar, iemand uit het onderwijs, …)
Of om allerlei wilde acties te organiseren om het leenrecht erdoor te duwen. (ik heb touw!)
Of om plannen om meer aandacht te vangen voor kinder – en jeugdboeken.
Of om een boekenfeestje aan te kondigen.
Of …

En voor uw agenda: Rode Hond (eind oktober), Opa in Knokke (augustus- september), Tien voor Taal (3 juli), enzoverder.

Wees gegroet.

Een nieuwe stam ontdekt in het regenwoud op de grens tussen Brazilië en Peru. Het klinkt als Jommeke. Het woord ontdekken is misschien niet gepast. Kan de ene mens de andere ontdekken? Tegelijk is het wat klef om over een ontmoeting te spreken. Enfin. Wat kan de rest van de wereld het best doen met zo’n stam? Ze volledig met rust laten en onmiddellijk stoppen met het kappen van dat regenwoud (dat laatste sowieso). Gaan we uit van een idyllisch plaatje; een stam die in een soort van harmonie leeft met de natuur. Primitief maar gelukkig. Of is het leven er minder aangenaam, valt het er niet mee om elke dag aan eten te komen, hebben ze ziektes waarvoor er elders in de wereld medicijnen bestaan, …? Ik kom er niet meteen uit. Nu ze ontdekt zijn, kan de deur niet zomaar terug dicht. Ik vrees dat ze binnenkort een cameraploeg op hun dak krijgen. En maar iets later een gezin of een troepje bekende koppen die mooi passen in een wilde format. Hopelijk (!) wordt iedereen daar dan beter van.

Interview. Waarom ik schrijf? Hoe een verhaal ontstaat? Wat een boek literair maakt? Of het waar is dat sommige juryleden ook de beste schrijvers zijn? (nee) Is het lastig om van een  prentenboek naar 10+ en dan weer naar een voorleesboek te gaan? En waarom niet? Valt het mee om meestal alleen te werken? Of het hard werken is? …

Volgende week gaat Pieter op sprookjesklassen. Speciaal daarom werden er vandaag sprookjes voorgelezen in zijn klas. Ik koos voor de Bremer Stadsmuzikanten van de gebroeders Grimm. Net als vele andere van hun verzinsels is het een merkwaardig verhaal. Vier dieren die noodgedwongen samen op pad gaan, een bende rovers verjagen en vervolgens lekker lui kunnen leven. Hoe zou Iris reageren als ik in m’n volgende verhaal een arm jongetje opvoer dat wordt verkocht aan een wolf, en dat jongetje weet later te ontsnappen omdat hij van een prinses een gouden erwt kreeg. Nadien wordt hij uiteraard koning. Maar merkwaardig of niet, toch maar knap dat zo’n verhaal al die jaren blijft meegaan. Hoe groot is de kans dat er iemand over 200 jaar een verhaal van mij zal voorlezen? (en maakt dat wat uit?)

15 kilometer in de benen. Fles rode wijn. Vrijdagavond.

Een hele dag De Goesting. In de voormiddag bij Marc thuis, na de middag in de Kaminsky, in de kantine van Olympia Tienen, op mijn bureau. Een lange dag.

Door een theatertekst gaan, van scène naar scène, zinnen uitspreken en afwegen, beelden opbouwen en schrappen, techniek, suggesties voor het decor, muziek, geluid, … Wat is haalbaar, wat moet scherper, waar zit te veel stilte en waar te weinig?

’s Avonds zit die stilte in mij. Ik wil alleen maar kijken en zwijgen. Dat mag.

Soms is het makkelijk om van een verhaal een boek te maken.

Stel je voor.
Dat je op een eiland was.
Een eiland met een oerwoud.
En dat je in een bootje zat.
Samen met een aap in een bootje.
Opeens hoor je een plons.
Je kijkt en vlakbij zie je iets.
Iets wat groot en groen is.

Het bovenstaande is het ontwerp van een flaptekst voor een Bikkel. Een verhaal met een verhaal. Het hoofdpersonage in dat verhaal heet Emma. Een meisje dat wellicht lijkt op mijn dochter. Voorbije Kerstdag zaten wij in een bootje in een mangrove (in het boek wordt dat oerwoud omdat mangrove een lettergreep te veel heeft) om er in het groen en de modder te speuren naar krokodillen. Bart had die ochtend het plan om op de markt een kip te kopen en die, ergens in de mangrove, met een touwtje om haar poot aan een boom te binden. Krokodillenlokkertje. We hebben het uit zijn hoofd gepraat. Vooral omdat die kip eerst 45 minuten met ons in de auto moest. In die tijdspanne zouden Pieter en of Emma beste vrienden kunnen worden met zo’n kip. En het is een slecht idee om vriendjes aan een boom te binden. Bovendien bleken de groene beesten die Kerstdag sowieso in een fotogenieke bui. Kortom, god bestaat niet maar hij zorgt soms voor fijne feestdagen (en voor Bikkels).

Vandaag een na-uitkering ontvangen van Lira. Een correctie op de leenrechtvergoeding van de voorbije jaren. Dus niet alleen de vergoeding die naam waardig bestaat in Nederland, achteraf wordt nog eens nauwkeurig bekeken of alles juist werd berekend en betaald. In België (of Vlaanderen) moet dat – op papier – ook mogelijk zijn. Er is een Europese richtlijn en een Koninklijk besluit. Zonder twijfel werden er al stappen ondernomen, vragen gesteld, eisenbundels op tafel gelegd, … Ik weet niet (meer) wie er verantwoordelijk is. Wat met zekerheid ontbreekt is de vergoeding voor auteurs en illustratoren. Laatst ging het bedrag dat hoorde bij één letterenprijs met een flinke ruk de hoogte in. Dat gebeurde kort nadat een schrijver had laten weten dat hij het bedrag wat minnetjes vond. Voor enkele honderden schrijvers die al jaren wachten op meer centen gaat het een stuk minder snel. Wie zullen we aan een boom binden? Ik bel alvast de beesten die groot en groen zijn.

Meer dan vier uur op de trein, naar Den Haag, naar het Gemeentemuseum. Als je dat luid genoeg uitspreekt, klinkt het vreselijk. Terwijl het tegendeel waar is. Met Jan naar de tentoonstelling van Lucian Freud. Veel praten, wat lezen, taart eten, … en prachtige schilderijen. Misschien klinkt dat lullig, prachtig. Ik zou kunnen schrijven over de kracht van de beelden, het ruwe, het indringende, de liefde voor en het absoluut naakte van de modellen, … Maar het is beter dat ik een tip geef. Vlug, voor de tentoonstelling verdwijnt, koop een ticket, ga kijken, maak er een mooie dag van.