Vooraleer ik morgen vertrek nog vliegensvlug een foto van Villa Kakelbont publiceren. Onderaan woont de conciërge. De bovenste twee verdiepingen, daar zat ik. De loszittende ramen waren erg inspirerend, maar koud! 

Ik ben aan het klussen. Vreselijk. De badkamer een nieuwe laag geven. Nu ja, eigenlijk is het pas de eerste laag. Werd alsmaar uitgesteld. Nadien bij het opruimen van de laatste restjes verf mijn hoofd tot driemaal toe gestoten aan een balk in de kelder. Nu staat er pal in het midden van mijn hoofd een joekel van een bult.

Ondertussen maken mijn jongste en haar vriendin Gedeluna heksensoep. Ze hebben een emmer gevuld met water en daar gooien ze alles in wat ze maar kunnen vinden. Roeren met een afgebroken twijg. Lekker! Exact 45 minuten zijn ze er mee zoet. Dan laarzen uit en rennen naar de zolderkamer. Mijn tweede dochter is op circuskamp met haar vriendin Esther. Esther logeert vanavond hier. De oudste is bowlingen met haar vriendin Inès. Inès sliep hier afgelopen nacht. Tussendoor komt schoonzus Christel langs met haar twee meisjes Hanne en Lize. Het is hier soms letterlijk Villa Kakelbont. Mét haast allemaal vrouwen. Gisteren telde ik op een gegeven moment 12 vrouwen rondom mij. En dat was niet eens uitzonderlijk.

Gelukkig is er Victor. Victor houdt me recht. Victor voelt met me mee. Victor is onze kater. Alhoewel gecastreerd, beschikt hij toch nog over genoeg mannelijke hormonen om het evenwicht in Villa Kakelbont een klein beetje te herstellen.

Maar gisteren was hij in alle staten. Alle vrouwen waren het huis uit. Zalig! Rust! Plots hoorde ik een verongelijkt miauwen. En nu wordt het ietwat ingewikkeld. Mijn jongste heeft een denkbeeldig vriendje. Een knuffel. Een knuffel waarmee ze urenlang kan spelen en praten. En die haar overal mee vergezeld. Die knuffel heeft ze ook Victor genoemd. En ze gaat daarin heel ver. Dus gisteren had ze haar denkbeeldige Victor met zijn snuit pal in het etensbakje van de échte kater Victor gezet. Vandaar dus het hartverscheurend miauwen van Victor, de échte.

Onze kater was zielsgelukkig toen ik zijn mannelijke concurrent verwijderde.

Ben intussen alweer verder aan het tekenen aan nieuwe manuscripten. Een ervan is het vervolg op het boek Lief en Mop. Konijn Lief heeft maar één arm en een stuk uit haar oor. Dat belet haar niet om vrolijk en opgewekt in het leven te staan. Mop daarentegen is gezond van lijf en leden, maar een echte mopperkont. De zon is te heet, zijn buik is te dik, de beek is te nat,… Wanneer Lief en Mop in dit verhaal samen op reis gaan, geeft dat spetterend vuurwerk. 

Het verhaal is van Brigitte Minne. Het fijne is dat ik in de levende personages die Brigitte neerzet in haar boeken wel iets van Brigitte zelf herken. Zo ook in dit verhaal. En ik moet toegeven, ik herken ook mezelf in de figuur van Mop. 

Eigenlijk is het beeld hierboven dus een zelfportret…