Mijn blogmaand zit er op. Ik neem afscheid van alle zichtbare en onzichtbare lezers die over mijn schouder meegelezen hebben. Met plezier laat ik de deur van de villa wagenwijd open staan voor Jan. Ik heb zelfs een portie eten voor hem achtergelaten in de koelkast (Antonio’s specialiteit, met twintig tomaten :), weet je nog wel). Ook de groeten van de bedrijven en van Maya en Fabian. Ze vonden het leuk om even in de belangstelling te staan. Maar een maand is genoeg. We trekken ons terug om in stilte verder te schrijven (in zoverre dat lukt). Veel groetjes allemaal,

 

Hilde

Mijn jongste bedrijf had vanavond kosteloos materiaal nodig. ‘Voor de knutselles morgen op school’. Ik vroeg wat ze er precies mee zouden doen. ‘Dat weet ik niet, mama.’ Dus ik heb een zak volgepropt met lege huishoudrollen, karton, wol, stokjes en knopen. Het resultaat zal afhangen van de creativiteit van mijn dochter. Een kerstman op een stokje. Of een sint met een roodwollen baard, een lijf als een ranke rol en ogen die verdacht veel op knopen lijken. Het kan ook nog altijd een gebreide knopenkerstkrans worden. Mijn dochter is creatief genoeg. Er mag geen lege schoendoos in huis staan, of ze neemt het ding in beslag. Ze heeft al voor elke knuffel een onderkomen gemaakt, volledig ingericht met behang, kartonnen meubeltjes en een tuin. Ik vind dat leuk om te zien. Ik vraag me soms af of illustratoren dat van kindsbeen af ook deden. Eigenlijk mag je nooit boos worden als een peuter op het behang krabbelt. Wie weet waren dat de eerste stappen van een latere illustratorenloopbaan…

Vandaag werk ik aan de voorbereiding van een lezing voor studenten van de Katho in Tielt. De Stichting Lezen organiseert deze ontmoetingen in het kader van leesbevordering. Toekomstige leerkrachten sensibiliseren is inderdaad heel belangrijk. Ik ben van plan om er een leuke ontmoeting van te maken. Het verhaal dat ik zal vertellen, zal ik netjes in powerpoint gieten. Ik durf eerlijk bekennen dat ik in mijn tien jaar lesgeven nooit powerpoint gebruikt heb. Wel sobere didactische middelen uit de oertijd, zoals een bord en boeken. Maar nooit een powerpoint. Ik vind dat namelijk een beetje dubieus. Je kan je verschuilen achter die beelden. En de mooiste powerpoint kan nooit een enthousiaste leerkracht vervangen. Ik gebruikte mijn armen, benen, glimlach, stem(verheffing soms) en ogen om de leerlingen te boeien. Ik heb die thematiek trouwens verwerkt in een Leeskriebel van Averbode: De digijuf. Ik ben van plan om de studenten ook iets te vragen. Volgend jaar verschijnt in de beroepenreeks bij Davidsfonds/Infodok Later word ik juf, met tekeningen van Annemie Berebrouckx. In die reeks worden beroepen voorgesteld aan de hand van toekomstdromen van kleuters. Een van de hoofdstukjes is: Wat moet ik kunnen? Ik zal de studenten vragen wat het belangrijkste is dat een juf/meester moet kunnen. Mijn antwoord staat in het boek: ‘Ik moet graag kinderen zien.’ Dat is het allerbelangrijkste. Natuurlijk moet je ook basiskennis hebben en dat allemaal op een boeiende manier kunnen uitleggen ook. Maar op de eerste plaats moet je je leerlingen graag zien. Dat is iets wat je niet kan leren. Maar ik zal het volgende week zeker toepassen. Het wordt dus een powerpoint met passie…    �

De boeken die ik tot nu toe schreef, situeren zich allemaal in de leeftijdsgroep van pakweg 5 tot 12 jaar. Die bovengrens is natuurlijk heel elastisch, want ik lees als volwassene zelf graag kinder- en jeugdboeken. Maar wat ik wil zeggen, is dat ik nog geen ‘tienerboeken’ schreef. Het heeft niets te maken met de leeftijd van mijn eigen kinderen. Ik heb mijn kroost nooit nodig gehad om mijn verhalen te schrijven. Het heeft ook niets te maken met de leerlingen waaraan ik tien jaar heb lesgegeven. Veel mensen denken dat ik les gaf op een basisschool. Maar mijn leerlingen waren rijpe 18- tot 20-jarigen. Ik denk dat ik weet waarmee het wel te maken heeft. Het heeft te maken met onschuld. Puur, broos, mooi en tragikomisch tegelijk. Het is dat soort onschuld waarmee mijn jongste dochter enkele jaren geleden vol overtuiging met balpen op haar plastic spaarvarken schreef: NIET STEELEN AUB. ‘Dat is voor de dieven, mama.’ … Op het keerpunt van 12 jaar raken kinderen die onschuld kwijt. En het komt nooit meer terug. Ik denk dat ik daar als schrijver afhaak. Ik ben blij dat ik kan schrijven. Het is de enige manier waarop ik die onschuld even opnieuw kan beleven, al is het dan door de ogen van mijn personages… �

Gelukkig komt er geen fotograaf langs vandaag. Want ik zit met een lelijk punthoofd. Ik had vanalles te doen. Bovendien is het vandaag woensdag en dan zijn de Je-Weet-Wels thuis. Ik ben bezig met de bijlage voor de volgende Kitskrant, die gaat over het internet. Daarnaast moeten ook artikels geschreven worden voor de gewone Kits. Daarbovenop heb ik de administratie afgewerkt voor mijn werkbeursaanvraag bij het Vlaams Fonds voor de Letteren. Ik heb ook nog wat voorbereidingswerk gedaan voor de bijeenkomst met Rebecca (uitgeefster van Davidsfonds/Infodok) volgende week. Er staan weer een aantal leuke projecten op stapel. Maar die zitten nog even in de bedrijfsgeheimenfase :). Ik heb mijn opzoekingswerk voor die projecten in de bibliotheek gedaan. Het ritselen van de bladeren deed deugd na al dat googelen…