Voor al uw cocktailparty’s, feesten en festijnen heb ik een uitnodigingskaartje ontworpen. Nu kan je al je collega’s, klasgenoten of aandeelhouders in stijl uitnodigen voor je personeelsbarbecue of verjaardag.

Dit is mijn laatste blogpost. Het was me een waar genoegen.

Tot de volgende!

Sinds onze dochter een piano opleiding volgt en ik dagelijks getuige ben van de vele uren studie die nodig zijn om een sonate van Beethoven, een prelude van Bach of een studie van Heller onder de knie te krijgen, moet ik vaak denken aan wat ‘talent’ precies betekent. Als ik haar bezig hoor denk ik dat talent vooral met werken te maken heeft. Honderden keren hoor ik haar dezelfde passages spelen, tot haar vingers foutloos over het klavier dansen.

De tijd, concentratie en toewijding die daarvoor nodig is vind ik heel vergelijkbaar met wat er een verdieping hoger in deze studio gebeurt. Ik had het in een vorige post al over plezier en de voldoening van het herhalen, oefenen, en verbeteren. Brel zei het al: ’Le talent, ça n’existe pas. Le talent, c’est d’avoir envie de faire quelque chose.’ Inderdaad, de zin om iets te maken en het daarom niet erg vinden er uren me bezig te zijn. Maar hoeveel uren dan? Wel, dat werd berekend door Malcolm Gladwell en zijn stelling ‘The 10.000 hour rule’. In zijn boek ‘Outliers’ zegt Gladwell dat je 10.000 uren nodig hebt voor je een metier beheerst. Voor schrijvers, tekenaars of pianisten, betekent dit 10.000 uren op je stoel zitten en werken. Gladwell geloof niet in geniën maar wel in ‘simpelweg’ je uren kloppen.

Terwijl ik zelf al die uren op mijn stoel zit te werken luister ik graag naar podcasts. En zo stootte ik onlangs weer op Gladwell met zijn eigen geweldige podcast, ‘Revisionist History’. Eén van de afleveringen is getiteld ‘Halleluja’, naar het lied van Leonard Cohen. In de podcast oppert Gladwell de stelling dat er twee soorten artiesten zijn: Diegene de erin slagen iets te maken dat er meteen staat, in één gulp, klaar en volledig gevormd. Deze categorie noemt hij: Picasso. Maar hij ziet ook nog een ander soort kunstenaar. Zij die blijven sleutelen en verbeteren, die traag groeien, en honderden versies maken. Voor hen is het onderweg zijn belangrijker dan het eindpunt. Deze categorie noemt hij: Cézanne. Daarna deelt allerhande kunstenaars in deze twee categorieën. Orson Welles = Picasso. Hitchcock = Cézanne. Bob Dylan = Picasso. Elvis Costello = Cézanne. Etc…

Om de stelling te illustreren beschrijft hij de weg die het nummer ‘Halleluja’ heeft afgelegd. Het werd oorspronkelijk geschreven door Leonard Cohen, maar die wist er geen raad mee. Later werd het gecoverd door John Cale die een synthese maakte van de vele versies die Cohen inmiddels schreef. Maar het lied vond pas zijn definitieve vorm in de uitvoering van Jeff Buckley. Leonard Cohen hoort daarom voor Gladwell duidelijk in de ‘Cezanne’ categorie.

Onvermijdelijk ga je denken tot welke categorie je zelf hoort. Ik weet het al.

Jij ook?

Er wordt over mijn werk wel eens gezegd dat het een retrosfeer uitstraalt. Ik weet nooit goed wat ik daarvan moet denken. Het is wel zo dat ik erg van oude objecten en vintage houd. Een van onze favoriete plekken in Brussel zijn de Marollen waar we bijna wekelijks komen. Als schattenjagers schuimen we het Vossenplein af, en in de winkels in de Blaes-en Hoogstraat zoeken we naar zeldzame parels. Zowat ons hele huis staat vol met spullen die we daar vonden: meubels, lampen, vinyl, boeken, porselein, Dinky Toys of Snoopy’s (ik kan er niet aan weerstaan!).

Wij houden vooral van de vormentaal van de jaren 50 en 60. Die ontwerpen zijn zo speels, eenvoudig en kleurrijk. Zopas kocht ik er deze 2 prentenboeken, eentje met een prachtige cover van de geweldige illustratrice Mary Blair.

Vorig jaar vond ik er een hele doos (100) Zwarte Beertjes pockets met omslagen van Dick Bruna voor 30 euro. Ze hangen hier nu in de woonkamer tegen de muur. Ik kijk er elke dag naar, en de eenvoud blijft me inspireren.

Wat is er in die tijd toch mooi werk gemaakt, in alle disciplines. Het lijkt wel een explosie van creativiteit en inventiviteit. Er klinkt een optimisme uit dat deze wereld misschien wat mist. Een beetje naïviteit en kleur als antidotum tegen cynisme. Ja, als mijn werk op deze manier retro is, dan kan ik me daar helemaal in vinden.

Kan er iemand nog genieten van dit mooie weer? Ik kan alleen maar denken aan klimaatsverandering, en hoe we collectief de dieperik in gaan. Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, terwijl ik er doodsbenauwd van word. Maar misschien komt dat vooral omdat ik helemaal niet tegen de hitte kan.

Gisteren stonden de ramen en deuren hier dan ook wagenwijd open. Terwijl ik vloekte omdat mijn verf weer te snel droogde, hoorde ik plots een helder en vrolijk getsjilp. Eerst dacht ik dat het van buiten kwam, maar het gezang kwam uit mijn boekenrek!

En toen zag ik ’m: een citroengele kanarie! Het leek of hij, Meneer René-gewijs, uit een boek tot leven was gewekt. Hij vloog van kunstboek via prentenboek naar roman, alsof hij mijn literaire en artistieke keuzes keurde. Daarna landde hij doodleuk op mijn tekentafel, bekeek nog even de half afgewerkte tekening… en toen was hij weg.

Werd hij door De Grote Blog God gestuurd, die vond dat mijn posts wel wat magie konden gebruiken?

Hoe dan ook, ik vraag me vooral af wat meneer Kanarie van mijn tekening vond!

Zowat een jaar geleden kreeg ik van de Noord-Ierse animatiestudio Flickerpix een mailtje met de vraag of de animatierechten van mijn boek Meneer René nog vrij waren, en wat ik van het idee vond om het boek te bewerken tot…een langspeelfilm. Ze waren al een tijdje naar de Engelse vertaling van ‘The magical life of Mister Renny’ aan het kijken, en ze dachten dat er een film in zat. Er moest natuurlijk veel veranderd worden aan het verhaal zeiden ze, maar ze vroegen of ik daaraan wilde meewerken. Ik stemde toe, denkend dat het er toch allemaal nooit van zou komen. Haha, een langspeelfilm? Ja hoor, zal wel!

Maar kijk, ze bleven erin geloven daar in Ierland, en hun enthousiasme over het boek ontroerde me. Contracten werden gemaakt, coproducties opgezet en ideeën werden heen en weer gemaild. Plots werd het tijd om aan een script te beginnen! Belofte maakt schuld, en dus vertrok ik vorige woensdag samen met mijn Vlaamse producer Mark naar Ierland. Plaats van afspraak: Holywood.

Hieronder kan je het korte relaas lezen van 3 boeiende dagen.

Dag 1

Vlucht naar Belfast. Anderhalf uur later komen we aan in het hotel. Daarna diner in Belfast met de mensen van de studio.

Dag 2

Klaar om te vertrekken naar Holywood!

We reizen met de trein. Ritje van 15 minuten.

We worden er warm verwelkomd met koffie.

De studio is gespecialiseerd in stop-motion animatie. Als testje hebben ze al een eerste klei model van René gemaakt.

Maar er is nog iemand naar Holywood gekomen: een scenarioschrijver die al enkele langspeelfilms op het palmares heeft staan. Hij is heel enthousiast over het boek en het idee er een film van te maken. Hij zal de komende twee dagen het schrijfproces begeleiden.

Het lijkt alsof hij een masterclass in script-writing geeft, maar het is vooral een intense brainstormsessie waarin alle ideeën worden opgeschreven. Elke mogelijkheid wordt onderzocht en besproken. We voelen dat de potentie aanwezig is.

Na een lange dag keren we terug naar Belfast. Tijd voor wat ontspanning.

Dag 3

We sporen weer naar Holywood en sluiten onszelf opnieuw op in de vergaderzaal. Losse ideeën worden nu op kaartjes geschreven een we proberen een ordening aan te brengen. De 3-act structuur van het verhaal krijgt vorm. Er blijven knooppunten, maar er is ook veel werk verzet. Het is mooi te zien hoe iedereen hetzelfde doel voor ogen heeft: een prachtige film maken die trouw is aan de inhoud en toon van het boek.

We kijken ook al even naar de visuele kant van het project. Hoe zal er geanimeerd worden? Wellicht stop-motion in combinatie met CGI. Er wordt beslist de komende weken testen te doen en daarna de knoop door te hakken. Ook hier ziet iedereen veel mogelijkheden.

Na 2 intense dagen van praten, discussiëren en veel lachen moeten we er bijna halsoverkop weer vandoor. Het is tijd om afscheid te nemen van deze groep lieve en warme mensen. Ik heb geluk: René is in goede handen.

Er zullen de komende maanden en jaren nog veel hindernissen genomen moeten worden qua verhaal, animatie en financiering, maar ik heb er ontzettend veel vertrouwen en zin in gekregen!